مجید اسدی شکاری؛ علیرضا سعید؛ محمد مهدی مولایی؛ جلیل آبشناس؛ امید قلیپور بشیری؛ عالیا آیت اللهی موسوی
چکیده
پیشزمینه: روش استاندارد ترمیم یک عصب محیطی، ترمیم با بخیههای اپینورال و با بخیههای مجزا میباشد. در این مقاله روشی توضیح داده شد که با کمک آن عصب با بخیههای پیوسته ترمیم میشود و هدف مقایسه این روش با روش استاندارد بخیههای مجزا بود.
مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۵ سگ مورد مطالعه قرار گرفتند. عصب سیاتیک سگها تحت ...
بیشتر
پیشزمینه: روش استاندارد ترمیم یک عصب محیطی، ترمیم با بخیههای اپینورال و با بخیههای مجزا میباشد. در این مقاله روشی توضیح داده شد که با کمک آن عصب با بخیههای پیوسته ترمیم میشود و هدف مقایسه این روش با روش استاندارد بخیههای مجزا بود.
مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی، ۲۵ سگ مورد مطالعه قرار گرفتند. عصب سیاتیک سگها تحت بیهوشی عمومی با چاقوی جراحی شماره ۲۵ بهصورت کاملاً تیز بریده شد. سگها بهصورت تصادفی در یکی از سه گروه شاهد (۵ سگ)، ترمیم عصب سیاتیک بهصورت بخیههای مجزا (۱۰ سگ) و ترمیم عصب با بخیههای پیوسته (۱۰ سگ) قرار گرفتند. در گروه شاهد عصب بدون دوخته شدن رها شد. پس از ۶ هفته سگها کشته و عصب با میکروسکوپ نوری و الکترونی بررسی شد. میزان نخ مصرفی، زمان ترمیم عصب، قطر میلین و قطر آکسون مورد بررسی قرار گرفت. در نمای فراساختاری شواهد دژنراسیون و رژنراسیون جستوجو شدند.
یافتهها: زمان ترمیم و میزان نخ مصرفی با تفاوت معنیدار آماری در گروه ترمیم پیوسته، کمتر بودند (۰.۰۰۱=p). از نظر یافتههای میکرسکوپ نوری تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد و شواهد رژنراسیون در میکرسکوپ الکترونی فقط در گروه ترمیم پیوسته مشاهده گردید.
نتیجهگیری: نتیجه روش شرح داده شده در مقاله حاضر، مشابه روش استاندارد است. اگرچه این روش بدون شک معایبی دارد ولی میتواند در موارد زیادی جایگزین روش استاندارد ترمیم عصب شود.